افکار پریشان

{فصل آخر}

حلالم کن تو ای بانوی شهر بی نقاب من

که امشب دفن خواهم شد کنار قلعهء دشمن

در این آشوبگاه سرخ شب ها دل نمی داند

کسی خاکستر سرد اجاق کینه را افروخت

تمام شب پر و بالم میان حجم آتش سوخت

گمانم دست های سبز ابراهیم با من بود

که یکباره گلستان شد برایم آتش نمرود

مرا آلودهء قتل اهورای زمین کردند

همین نسلی که وامانده،همین نسلی که نامردند

ببخش این بار عریانم، هوا سرد است

زبان ذوق آدم ها،به زیر تیغ نامرد است

ببخشایم که فصل آخرین زندگی این است.

   {محمد پارسا}